Ervaringen van migranten met kanker
Er bestaat nog veel weerstand om het over kanker te hebben
Voor wie door kanker wordt getroffen, bestaan er medische protocollen. Wat de beste behandeling is en de informatie die medisch specialist of verpleegkundige daarbij verstrekt: dat is de formele kant van de zaak. Maar hoe het informele circuit, waarin de familie meestal een grote rol speelt, de kankerpatiënt het beste kan begeleiden in het omgaan met zijn ziekte, bestaan in iedere cultuur weer andere ideeën.
In veel culturen is kanker omgeven met taboe. Erover praten gebeurt dan ook niet. Hatice Bölek is teamleider van een sociaal wijkteam in Nijmegen en daarnaast voorlichter van Het Inter-Lokaal, interculturele welzijnsorganisatie in Nijmegen. Bovendien is zij ervaringsdeskundige waar het gaat om een naaste met kanker: Böleks vader heeft kanker; ze weten inmiddels dat hij niet beter zal worden. Met haar zus zorgt ze voor hem; haar moeder zit in een verpleeghuis en kan niet meer voor zichzelf of haar man zorgen. Een vriend van haar vader belt hem elke dag; met hem kan hij goed over zijn ziekte praten. Maar in het koffiehuis ontmoet hij veel andere Turkse mannen die tegen hem zeggen dat het allemaal best meevalt; hij ziet er immers goed uit? Bölek: “Door te doen alsof er niks aan de hand is, hoeven zij er ook niet over te praten. Maar mijn vader is ziek, hem doet het verdriet dat zij zo reageren.”
Lees het hele artikel hier.